Artiest info
Website
Myspace
LE ZAP'ING, GRANDE-SYNTHE/DUINKERKE - 27/03/11

We ontmoeten Tom Principato tijdens zijn “Guitars On Fire Tour” met de Franse gitarist Fred Chapellier in Le Zap'ing in Grande-Synthe/Duinkerke.
Uitbater en concertpromotor Franck Orts geeft ons eerst trots een rondleiding langs een indrukwekkende rij foto's van blues grootheden die hier al geweest zijn. Tom Principato is in opperbeste stemming en we spreken af om het interview na het optreden bij een goed glas Franse wijn te laten doorgaan. Dat belooft.....

De laatste keer dat we elkaar zagen was tijdens de “A Part Of Me” promo tour. De CD heeft allerlei positieve reacties losgemaakt, veel bronnen spreken van je beste CD ooit. Ik neem aan dat je blij bent?

Tom: Oh ja, ik ben trots op onze laatste CD, we hebben er hard aan gewerkt. Ik heb de beste muzikanten verzameld die in het het verleden met mij gewerkt hebben. Steve Wolf is de bassist, we spelen samen sinds 1985. Tommy Lepson een meester aan de Hammond en een fantastische zanger die op de meeste van mijn albums te horen is. Tommy Lepson is bovendien een getalenteerde geluidstechnicus, drie van mijn CD's zijn in zijn studio College Park opgenomen. Josh Howell doet conga/percussie, we kennen elkaar sinds de jaren zeventig in Boston waar ik 10 jaar gewoond heb. De drummer is Pete Ragusa die 30 jaar bij de Nighthawks speelde. Ze kennen mijn muziek door en door, begrijpen waar ik naartoe wil en snappen waarom ik soms vraag dingen op een bepaalde manier te doen.

Je hebt er een indrukwekkende lijst van gastmuzikanten aan toegevoegd.

Tom: Ja, het zijn allemaal muzikanten die ik al jaren respecteer en bewonder: Sonny Landreth uit Louisiana speelt een gloeiende slide gitaar solo op Don't Wanna Do It. Hij heeft een schitterende techniek en was perfect voor deze song. Ook Chuck Leavell die nog met de Stones, Allman Bros en The Black Crowes gespeeld heeft wilde mee doen. Verder zegde ook Brian Auger toe. Als je weet dat hij voor mij één van de beste Hammond spelers op deze planeet is, kun je je voorstellen hoe blij ik ben. Ook Willie Weeks is van de partij, hij is vooral bekend als bassist van Eric Clapton maar heeft talloze samenwerkingen op zijn naam staan (Aretha Franklin, George Harrison...). Jim Brock speelt drums en percussie, hij werkte o.a. voor John Hiatt en Joe Cocker. Ook Wayne Jackson van de Memphis Horns die 52 nr. 1 hits heeft ingespeeld zoals Dock Of The Bay, Mustang Sally of Hold On I'm Coming...

Kun je iets vertellen over de opnames van de CD?

Tom: Ik geef de voorkeur aan een live benadering als ik een CD opneem, maar het was natuurlijk niet mogelijk iedereen op het zelfde moment naar de Bias Studios in Springfield Virginia te halen. We hebben hen het materiaal opgestuurd en ze hebben hun overdubs toegevoegd. Met Jim Brock en Willie Weeks hebben we de tracks wel live kunnen opnemen. Ik ben naar Charlotte, North Carolina gereisd om ze daar te ontmoeten. Het was een geweldige kick om met hen te spelen. Ik streef ernaar elke CD beter te maken dan de voorgaande en ik kan je vertellen dat ik al aan de volgende bezig ben (lacht).

“A Part of Me” is je eerste CD met 100% eigen composities. De songs hebben zowel op gitaar als in de zang een zeer sterke emotionele lading. Hoe zijn ze ontstaan?

Tom: Meestal was er eerst een idee voor de tekst die in mij opkwam en heb ik later de melodie en de arrangementen eraan toegevoegd. De meeste songs zijn in de laaste drie jaar geschreven en vertellen verhalen over belangrijke gebeurtenissen in mijn leven. Enkele songs gaan over verlies van familie, vrienden en liefdes die zoals de titel zegt altijd een deel van mij zullen blijven. Ik schrijf over de worsteling van het loslaten en afscheid nemen als je dat helemaal niet wil. Aan sommige heb ik een tijdlang gewerkt, andere zoals A Part Of Me bijvoorbeeld kwamen heel gemakkelijk en natuurlijk tot stand. Met deze CD wil ik mij behalve als gitarist en zanger ook als songwriter profileren.

Is er een kans dat we de CD line-up live in Europa te zien krijgen?

Tom: Ja die is er, deze line-up zal dit jaar op het Montreux Jazz Festival aanwezig zijn. Ook zijn er plannen om in de herfst met deze formatie terug te keren naar Europa.

Montreux is een belangrijk festival. Ik vind dat het je toekomt daar te spelen, zo veel voortreffelijke muzikanten stonden daar al op de planken en tenslotte ben je daar ook bij...

Tom: Dank u, het is een eer en een grote kans voor ons. Ik was dolblij toen ik hoorde dat ik voor deze editie gekozen ben. Ik wil daar een optimaal optreden geven en de beste manier om dit te doen is de vijfkoppige band mee te nemen.

Wordt het optreden gefilmd?

Tom: Men heeft mij gezegd dat het opgenomen wordt, of er ook een video komt weet ik nog niet. We zijn nog in een vroeg stadium, het programma wordt in april bekend gemaakt, en meer details zullen volgen. Het festival is van 1 tot 16 juli 2011, we treden vrijdag 15 juli op. We gaan ons amuseren, dat is zeker.

Geen plankenkoorts? Heb je dat eigenlijk nog na al die jaren?

Tom: Ik heb geen plankenkoorts maar ik raak wel opgewonden voor ik het podium op ga, of misschien is geïnspireerd een beter woord... Ik ga je iets interessants vertellen. Lang geleden heb ik geleerd dat je eigenlijk alleen je best kunt doen als je ontspannen bent. Ik probeer dus een ongedwongen levenhouding te bewaren, en een relaxte instelling wat het optreden betreft. Vrede met mijzelf, met de wereld en met het optreden, is heel belangrijk voor mij.

Heb je een ritueel voor een show? Bereid je je voor?

Tom: Nee, meestal niet. In het algemeen treed ik op omdat ik hou van wat ik doe en vermaak ik mij tijdens mijn optredens. Soms herinner ik mezelf eraan dat ik in staat ben het beste uit mijzelf te halen, dat is het zo'n beetje.

Tom, je zit al 30 jaar in het live circuit, blijft het interessant om avond na avond weer een optreden te geven?

Tom: Oh ja, zeker weten! Op het Montreux Festival spelen is zoals naar de Olympische Spelen gaan, je bereidt je bij manier van spreken je hele leven voor op zo'n optreden. Je bent het aan jezelf verplicht je best te doen als je daar op een podium stapt. Maar ook al is Montreux in veel opzichten zeker bijzonder blijft voor mij elk concert hetzelfde: ik probeer elke keer de best mogelijke show te geven. Ik bedoel, het is helemaal niet ontmoedigend voor mij als er weinig publiek aanwezig is. Ik hou van muziek en ik hou van optreden, 10 mensen of 10.000, ze zullen de zelfde show te zien krijgen.

Ik hou van je relaxte attitude tijdens je optredens, het lijkt allemaal vanzelf te gaan. Word je nerveus als er iets mis gaat op het podium?

Tom: De kalmte bewaren als er dingen uit de hand dreigen te lopen tijdens een optreden is ook een aspect van performer zijn. Ik denk dat ik het er niet al te slecht van af breng (lacht). Je moet als muzikant sowieso continu alert zijn, maar er is bijna niks dat ik als lastig ervaar op een podium. Wat ik wel vervelend vind in de muziekwereld zijn mensen die geen aandacht kunnen besteden aan iets. En daarmee bedoel ik niet dat ze niet luisteren maar het wordt steeds moeilijker echte opmerkzaamheid te vinden...

Wat is de schaduwkant van het muzikant zijn voor jou?

Tom: Constant en lang op reis zijn kan soms lastig worden, vooral de jet-lags zijn fysiek uitdagend. Maar zolang mijn gezondheid meegaat: “I can go on forever!”, de hele nacht doorspelen of wat dan ook. Maar ja, het kan hard zijn op momenten, ik denk dat veel mensen geen idee hebben hoe veeleisend het leven van een muzikant is. Dit is maar de eerste week, in totaal spelen we 25 gigs in 32 dagen. Kom terug na drie weken en vraag mij dan hoe het met me gaat (lacht).

Je bent in Frankrijk voor de “Guitars On Fire Tour” en je treedt op met één van Frankrijk's beste gitaristen, Fred Chapellier. Het plezier dat jullie tijdens de show hadden spatte van het podium af daarnet. Kan je ons iets meer vertellen over deze samenwerking?

Tom: Ik weet niet of je deze uitdrukking kent maar Fred en ik zijn “kindred spirits” (verwante zielen). We houden van dezelfde dingen, we delen dezelfde levensvisie, we luisteren naar dezelfde muziek... Verder heeft Fred een affiniteit voor Roy Buchanan die een mentor voor mij is. Roy was een begenadigde gitarist en zijn tijd ver vooruit. Pat Machenaud, de drummer en bassist Abder Benachour delen deze passie en enthousiasme. Voor mij is het een waar plezier met deze uitstekende muzikanten door Frankrijk te trekken.

Hoe heb je Fred Chapellier leren kennen?

Tom: Leadfoot Rivet, een geweldige Franse muzikant die vroeger ook agent voor mij was stelde mij aan Fred voor. Fred werkte toen aan zijn A Tribute to Roy Buchanan CD. Hij heeft mij uitgenodigd om een opname voor de CD te maken en sindsdien zijn we vrienden. Fred is ook bij mij thuis op bezoek geweest. Ik leef in Fall Church, Virginia in het huis waar ik opgegroeid ben, en het was leuk om hem daar te mogen ontvangen. Verder hebben we allebei ooit nog met Billy Price gewerkt (zanger bij Roy Buchanan). Billy is een fantastische soul zanger uit Pittsburg, Pennsylvania en is ook op Roy's album Live Stock te horen.

Over samenwerkingen gesproken, kun je ons iets vertellen over de tijd met gitaarlegende Danny Gatton?

De eerste keer dat ik hem zag spelen in 1973 staat in mijn geheugen gegrift. Het was overweldigend. Daar heb ik hem leren kennen en er is gedurende de jaren zeventig een hechte vriendschap gegroeid. We hebben in die jaren samen opgetreden, maar hadden elk onze eigen band: hij zat bij Danny and the Fat Boys en ik bij Powerhouse. In de vroege jaren tachtig ben ik nadat Powerhouse gesplit is weer naar Washington getrokken en heb ik weer contact opgenomen met hem. Nadien is onze DVD Blazing Telecasters ontstaan.

Wat zijn je plannen voor de toekomst?

Tom: Vooruitgaan, verbeteren, nog meer goede muziek maken, betere songs schrijven en waarom niet een beter mens worden (lacht). Ik ga ook in Zuid-Amerika touren: Argentinië, Brazilië, Chili, ik kijk er al naar uit. Zeker verder werken aan de volgende CD, ik heb al het één en ander voor ogen en hoop dat het gaat lukken. Ook een nieuwe live DVD opnemen staat op het programma.

Een laatste vraag, stel dat we nu de radio zouden aanzetten wat zou je graag willen horen?

Tom: Ik hou van BB King, mijn lievelingsalbum is Blues Is King. Ik zou graag Les Paul horen, vooral samen met Mary Ford op de Capital Records uit de jaren '50: How High The Moon en Albert King's Live Wire/Blues Power. In het algemeen heb ik geen voorkeur wat stijl betreft, ik hou van alles dat goed is. Mijn ouders waren fervente muziekliefhebbers met een uitgebreide platencollectie. Ik ben opgroeid met Swing-Jazz, Dixieland, Gospel en veel klassieke muziek.

Bedankt voor dit gesprek Tom!

Tom: My pleasure, bedankt dat jullie gekomen zijn en ik wens jullie een veilige reis terug naar België.

Dani